W artykule proponujemy przyjrzenie się dobrym praktykom dwóch miast europejskich próbujących w różnych sposób ograniczyć skalę tego zjawiska. Przykłady te, szerzej opisane na podanych stronach internetowych (z możliwością automatycznego tłumaczeni na język polski), mogą inspirować inne miasta w zakresie wdrażania działań związanych z ograniczeniem MWC.
Po wielkiej powodzi, jakiej 2 lipca 2011 r. doświadczyło miasto, rozpoczęto projekt przemiany najbardziej narażonych kwartałów w Climate Resilient Neighborhood Østerbro (Tåsinge Plads, Skt. Kjelds Plads i Bryggervangen). Głównym celem projektu było rozszczelnienie nawierzchni, zamianę jej na tereny zieleni, spowolnienie odpływu wody opadowej i jej gromadzenie. Dzielnica zyskała wiele funkcji społecznych, zwiększyła się różnorodność biologiczna, zmniejszył i spowolnił ruch uliczny, zredukowało się zanieczyszczenie powietrza i zmniejszyło się natężenie miejskiej wyspy ciepła. Powstały oazy zieleni wypoczynkowej dla okolicznych mieszkańców, bez utraty miejsc parkingowych.
- Oslo, dzielnica Ensjo, Norwegia
Rzeka Hovinbekken, przez 50 lat ukryta pod ziemią w rurze, przywrócona została na powierzchnię. Utworzono kilka otwartych zbiorników wodnych o częściowo naturalnych brzegach i obecnie rzeka wije się przy nowo budowanych blokach w dzielnicy Ensjo. Przemiana terenu po zakładach tytoniowych i samochodowych w dzielnicę mieszkaniową z wszystkimi nowoczesnymi rozwiązaniami gospodarki wodą opadową, z dużym udziałem terenów biologicznie czynnych, ze ścieżkami z materiałów przepuszczanych (ziemnych) i ciągami jezdnymi, z jasnymi elewacjami, a w tym wszystkim z wartkim strumieniem – to wspaniały przykład ograniczania miejskiej wyspy ciepła.
https://iflaeurope.eu/index.php/site/project/bjerkedalen-park
